Poprawne przygotowanie gleby zapewnia sadzonym roślinom dobre warunki wzrostu i sprzyja wczesnemu wejściu w okres owocowania oraz uzyskiwaniu wysokich i dobrej jakości plonów.
Uprawa drzew, krzewów owocowych i plantacji jagodowych na tym samym polu, trwa – w zależności od gatunku – od kilku do kilkudziesięciu lat. Gleba dla tych upraw jest podstawowym źródłem zaopatrzenia w wodę i niezbędne składniki pokarmowe:  makro  i  mikroelementy.  Błędy  popełnione  podczas  przygotowania stanowiska pod nasadzenie tych upraw są trudne do usunięcia, wymagają dodatkowych nakładów  i zawsze  mają  niekorzystny  wpływ   na  wzrost  i  plonowanie  upraw, zwłaszcza w pierwszych latach po posadzeniu.

Przygotowując  glebę  pod  nowe  nasadzenia  sadownicze  należy  uwzględnić specyfikę  przygotowywanego  stanowiska  oraz  zróżnicowane  wymagania poszczególnych gatunków drzew, krzewów owocowych i plantacji jagodowych, w tym wymagania wynikające między innymi z głębokości ich systemu korzeniowego.


Przygotowanie gleby pod nowe nasadzenia sprowadza się do kilku
następujących działań:

  • Odchwaszczenie pola,
  • Wzbogacenie gleby w substancję organiczną i poprawa jej struktury;
  • Regulacja odczynu gleby;
  • Doprowadzenie  do odpowiedniego  dla  danej  uprawy,  poziomu  składników pokarmowych zwłaszcza w tych warstwach gleby, w których rozwijał się będzie system korzeniowy.


Regulacja odczynu gleby

Większość  składników  pokarmowych  wykazuje  najwyższą  przyswajalność  przy odczynie lekko kwaśnym.
Jabłonie, grusze, większość krzewów i truskawki dobrze rosną i owocują na glebach o pH 5,6-6,7.
Drzewa pestkowe (śliwy, wiśnie, czereśnie, morele i brzoskwinie) oraz winorośli dobrze rosną również na glebach o odczynie zbliżonym do obojętnego – pH 6,8-7,0. Wyjątek w zakresie tych wymagań (konieczne gleby o pH maksymalnie do 4,5-5,0) mają: żurawina i krzewy borówki wysokiej, której plantacje w rejonie działania naszej Stacji są coraz częstsze.
Doprowadzenie odczynu do poprawnego, wymaga badania pH gleby i jej zwięzłości oraz ustalenia zalecanej dawki wapna lub – jak w przypadku upraw kwasolubnych – czynnika zakwaszającego, które powinny być zastosowane ze znacznym (0,5-1 roku) wyprzedzeniem w stosunku do terminu planowanego nasadzenia.


Wzbogacanie  gleby  w  substancję  organiczną  i  w  składniki pokarmowe

Wszystkie rośliny sadownicze wymagają gleb żyznych, o dużej zawartości próchnicy i składników pokarmowych. Poza borówką wysoką, wszystkie one korzystnie reagują na nawożenie obornikiem czy kompostem lub dobrze jest jeśli poprzedzone są uprawą i następnie przyoraniem nawozów zielonych, w tym zwłaszcza roślin z grupy bobowatych (łubin,  wyka,  peluszka). 
Niezależnie  od  substancji  organicznej  należy  zastosować nawożenie  mineralne:  fosforem,  potasem  i  magnezem  oraz  dość  często mikroelementami, których dawki zależą od stanu zasobności gleby. Składniki te, ze względu na powolne przemieszczanie się w głąb gleby, należy umieścić w głębszych jej warstwach,  w  zasięgu  korzeni  włośnikowych.  Jest  to  możliwe  tylko  podczas przygotowywania stanowiska pod nasadzenie.
Planując wysokość dawek nawozów należy    wziąć  pod  uwagę  zasobność  gleby,  a  dla    fosforu  i  potasu  dodatkowo uwzględnić, że stosuje się je na zapas, który przy potasie powinien zabezpieczyć potrzeby roślin na około 3 lata, a przy fosforze na wiele lat.

Poprawne ustalenie dawek wapna lub czynnika zakwaszającego, niezbędnych do  zastosowania  rodzajów  i  ilości  nawozów  oraz  potrzeby  poprawy  zasobności próchnicy  w  glebie,  wymaga  badań  laboratoryjnych  reprezentatywnych  próbek  z warstwy ornej, a dla drzew i krzewów z warstwy podornej (przeważnie z 21- 40 cm) oraz – dla głęboko korzeniących się drzew - z warstwy 41 – 60 cm.

Szczegółowe instrukcje pobierania oraz karty informacyjne (niezbędne w przypadku oczekiwania ze Stacji zaleceń  nawozowych) można uzyskać u naszych specjalistów terenowych, do których można przekazać pobrane próbki lub zlecić ich pobranie.  Z nimi można też ustalić zakres koniecznych badań i ich cenę.

Oferta badań pasz gospodarskich: kiszonki, sianokiszonki, itp.

Do podstawowych warunków udanej i opłacalnej produkcji pod osłonami należy trafne zabezpieczenie roślin w stosunku do odczynu podłoża oraz jego zasobności w niezbędne składniki pokarmowe na wszystkich etapach produkcji.

Niezbędną pomocą w tym zakresie są badania odczynu i składu chemicznego podłoża, oraz - dla części gospodarstw - opracowanie konkretnego zalecenia nawozowego, zawierającego: dobór rodzajów, dawek, terminów i częstotliwości stosowania nawozów oraz, konieczną coraz częściej, korektę (przeważnie obniżenie) odczynu podłoża.
    
Badania gleb, wód, pożywek i podłoży ogrodniczych w ostatnich latach cieszą się coraz większym powodzeniem. Za stosunkowo niewielką (w stosunku do obecnych cen nawozów ogrodniczych oraz możliwych do uzyskania oszczędności i efektów produkcyjnych) odpłatnością, uzyskuje się wiedzę o stanie potrzeb roślin lub o stopniu ich zabezpieczenia w poszczególne składniki pokarmowe w konkretnym obiekcie uprawowym.

Podstawowy zakres badań podłoży ogrodniczych obejmuje:
  • Ustalenie odczynu (pH w wodzie) i poziomu wapnia;
  • Badanie zawartości podstawowych składników pokarmowych: azotu, fosforu, potasu i magnezu;
  • Na życzenie zleceniodawcy oznacza się również siarkę i mikroelementy: bor, miedź, cynk, żelazo i mangan;
  • Ustalenie zawartości chloru i stopnia zasolenia podłoży stałych lub EC pożywek;

Można też zlecić wykonanie innych badań, często pomocnych w nawożeniu upraw ogrodniczych:
  • Wykonanie krzywej neutralizacji lub zakwaszania podłoża;
  • Ustalenie pH, składu chemicznego wód i ich przydatności do produkcji;
  • W trakcie produkcji można ustalić skład chemiczny części wskaźnikowych roślin jako element oceny odżywienia i jednocześnie jako metoda ustalenia dawek i częstotliwości nawożenia uprawy.    


Analiza wyników badań kilku tysięcy próbek ogrodniczych za ostatnie lata oraz bieżące kontakty ogrodników ze Stacją, pozwalają na zasygnalizowanie  najczęściej występujących problemów w zakresie nawożenia upraw ogrodniczych. Sprawiają one trudności dla części osób, zwłaszcza początkujących, mniej doświadczonych w produkcji ogrodniczej.

Należą do nich:

  1. Niewłaściwy dobór podłoży lub ich komponentów do wysiewu nasion i następnie do pikowania siewek (niskie torfy bez komponentów, zbyt duży udział mocno przekompostowanego obornika, dodawanie piasku o bardzo wysokim pH i poziomie wapnia), stosowanie do podlewania lub do fertygacji bardzo twardej i zasadowej wody bez jej wcześniejszego zakwaszenia;
  2. Rozpoczęcie produkcji (siew nasion, pikowanie siewek lub wysadzenie rozsady na miejsce stałe) do nie znanego podłoża. Występują wtedy problemy, identyfikowane przez kondycję roślin i uściślane poprzez spóźnione badanie podłoża. Próba ich eliminacji na rosnących roślinach (zwłaszcza siewkach lub rozsadzie) nie zawsze jest skuteczna i jednocześnie bardzo kosztowna. W skrajnych przypadkach wiele roślin ginie. Powoduje to konieczność zakupu, często gorszej rozsady z innych źródeł i opóźnienie zbiorów, zazwyczaj znacznie tańszych w późniejszym okresie;
  3. Stosowanie do podłoża na wyczucie za wysokich, często nie zrównoważonych, dawek nawozów mineralnych oraz wapnia i obornika oraz zakwaszanie podłoża  bezpośrednio przed wysadzeniem roślin. Powoduje to zbyt wysoki poziom i nierównowagę składników pokarmowych oraz towarzyszące mu wysokie zasolenie w początkowym okresie uprawy, gdy młode rośliny nie tolerują wysokich stężeń soli. System korzeniowy roślin jest wtedy słabo rozwinięty, co ma zasadniczy wpływ na uprawę w całym okresie wegetacji;
  4. Zbyt niski poziom fosforu w początkowym okresie uprawy, co przy wczesnych wysadzeniach do nie dogrzewanych folii (za niskie temperatury podłoży) powoduje zahamowanie wzrostu roślin i ich „fioletowienie”;
  5. Niewłaściwy dobór asortymentów nawozów: odmienne proporcje składników pokarmowych w stosunku do stanu zasobności podłoża i do potrzeb roślin w poszczególnych fazach rozwojowych, stosowanie nawozów typowo „rolniczych”, często jednoskładnikowych i o niskim poziomie składników (zbędny wzrost zasolenia powodowany balastem) oraz zbyt duży udział formy amonowej azotu w ogólnym nawożeniu azotem;    
  6. Wysoka intensywność produkcji, a więc i nawożenia pod osłonami oraz zmieniające się zapotrzebowanie (ilościowe i proporcje składników) roślin w poszczególnych fazach rozwojowych wymaga od ogrodników kilkukrotnej oceny pH i zasobności podłoża oraz bieżącej korekty nawożenia wraz ze zmieniającym się pH i zasobnością. Część ogrodników zapomina o tym oczywistym fakcie i popełnia błędy, które dostrzegane są z opóźnieniem, przeważnie dopiero po wyraźnej reakcji roślin. Często jest już za późno i następuje znaczny spadek ilości i pogorszenie jakości plonu.

  

Oferta badań nawozów mineralnych, naturalnych, wapna nawozowego